| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 38 |
|
| وَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنْكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا يَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا ۖ فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا فَعَلْنَ فِي أَنْفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ ۗ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (234) |
| و مرداني که بميرند و زنانشان زنده مانند، آن زنان بايد از شوهر کردن خودداري کنند تا مدّت چهار ماه و ده روز بگذرد، پس از انقضاء اين مدت بر شما گناهي نيست که آنان در حق خويش کاري شايسته کنند (از زينت کردن و شوهر نمودن)، و خداوند از کردارتان آگاه است. (234) |
| وَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا عَرَّضْتُمْ بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاءِ أَوْ أَكْنَنْتُمْ فِي أَنْفُسِكُمْ ۚ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ سَتَذْكُرُونَهُنَّ وَلَٰكِنْ لَا تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلَّا أَنْ تَقُولُوا قَوْلًا مَعْرُوفًا ۚ وَلَا تَعْزِمُوا عُقْدَةَ النِّكَاحِ حَتَّىٰ يَبْلُغَ الْكِتَابُ أَجَلَهُ ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا فِي أَنْفُسِكُمْ فَاحْذَرُوهُ ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ (235) |
| و باکي بر شما نيست که به فکر خواستگاري آن زنان برآييد يا نيّت ازدواج را در دل داشته بدون اظهار، تنها خدا داند که از اين پس از دل به زبان خواهيد آورد، وليکن (در عدّه) با آنها پنهاني قرار و پيماني نگذاريد مگر آنکه سخني به ميزان شرع گوييد، ولي عزم عقد و ازدواج مکنيد تا زمان عدّه آنها منقضي شود، و بدانيد که خداوند از نيّات دروني شما آگاه است، پس از او بترسيد و بدانيد که خدا بسيار آمرزنده و بردبار است. (235) |
| لَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِنْ طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرِيضَةً ۚ وَمَتِّعُوهُنَّ عَلَى الْمُوسِعِ قَدَرُهُ وَعَلَى الْمُقْتِرِ قَدَرُهُ مَتَاعًا بِالْمَعْرُوفِ ۖ حَقًّا عَلَى الْمُحْسِنِينَ (236) |
| باکي بر شما نيست اگر طلاق دهيد زناني را که با آنان مباشرت نکرده و مهري مقرّر نداشته‌ايد ولي آنها را به چيزي بهره‌مند سازيد، دارا به قدر خود و نادار به قدر خويش به بهره‌اي شايسته او، که اين سزاوار مقام نيکوکاران است. (236) |
| وَإِنْ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِيضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إِلَّا أَنْ يَعْفُونَ أَوْ يَعْفُوَ الَّذِي بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكَاحِ ۚ وَأَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوَىٰ ۚ وَلَا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (237) |
| و اگر زنها را قبل از مباشرت با آنها طلاق دهيد، در صورتي که بر آنان مهر مقرّر داشته‌ايد بايستي نصف مهري را که تعيين شده به آنها بدهيد مگر آنها خود گذشت کنند يا کسي که امر نکاح به دست اوست (مثل پدر يا جدّ) از آن حق در گذرند، و گذشت کردن به تقوا و خدا پرستي نزديکتر است، و فضيلتهايي که در نيکويي به يکديگر است فراموش مکنيد، (و بدانيد) که خداوند به هر کار (نيک و بد) شما بيناست. (237) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |