| سوره 30 | سوره مبارکه الروم | صفحه 408 |
|
| وَإِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُمْ مُنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُمْ مِنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِنْهُمْ بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ (33) |
| و مردم (عادتشان اين است که) هر گاه رنج و المي سخت به آنها رسد در آن حال خداي خود را به دعا مي‌خوانند و به درگاه او با تضرع و اخلاص روي مي‌کنند و پس از آنکه خدا به آنها رحمت خود را چشانيد (و از آن سختي نجاتشان داد) آن‌گاه باز گروهي از آنها به خداي خود مشرک مي‌شوند. (33) |
| لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ ۚ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (34) |
| تا نعمتي را که به آنها عطا کرديم کفران کنند. (باري، اي کافران ناسپاس) اينک (به هوا و هوس) تمتّع بريد که به زودي به (کيفر اعمال خود) آگاه مي‌شويد. (34) |
| أَمْ أَنْزَلْنَا عَلَيْهِمْ سُلْطَانًا فَهُوَ يَتَكَلَّمُ بِمَا كَانُوا بِهِ يُشْرِكُونَ (35) |
| مگر ما دليل و حجتي فرستاديم که درباره شرک و دعوت به بت پرستي ايشان سخن گويد (و برهان بر صحت شرک آورد). (35) |
| وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ (36) |
| و مردم (بر اين عادتند که) هرگاه ما رحمتي به آنها چشانيم شاد شده و اگر رنج و بلايي از کرده خودشان ببينند در آن حال (به جاي توبه به درگاه خدا، از رحمتش به کلي) نوميد مي‌شوند. (36) |
| أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (37) |
| آيا نديدند که همانا خدا هر که را خواهد وسيع روزي کند و هر که را خواهد تنگ روزي گرداند؟ همانا در اين امر ادله روشني (از حکمت الهي) براي اهل ايمان پديدار است. (37) |
| فَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (38) |
| پس حقوق ارحام و خويشان و مسکينان و در راه ماندگان را ادا کن که اين براي آنان که مشتاق لقاي خدا هستند بهترين کار است و هم اينان (که نيکي کنند) رستگاران عالمند. (38) |
| وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ رِبًا لِيَرْبُوَ فِي أَمْوَالِ النَّاسِ فَلَا يَرْبُو عِنْدَ اللَّهِ ۖ وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ زَكَاةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ (39) |
| و آن سودي که شما به رسم ربا داديد که بر اموال مردم (ربا خوار) بيفزايد (و يا هديه به اغنياء دهيد تا خود نفع زياد دنيوي بريد) نزد خدا هرگز نيفزايد (بلکه محو و نابود شود) و آن زکاتي که از روي شوق و اخلاص به خدا (به فقيران) داديد (ثوابش چندين برابر شود و) همين زکات دهندگان هستند که (نزد حق ثواب و برکات و دارايي) چند برابر دارند. (39) |
| اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ ثُمَّ رَزَقَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ۖ هَلْ مِنْ شُرَكَائِكُمْ مَنْ يَفْعَلُ مِنْ ذَٰلِكُمْ مِنْ شَيْءٍ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (40) |
| خداست آن کسي که شما را خلق کرده و روزي بخشيده سپس بميراند و باز (در قيامت) زنده گرداند، آيا آنان را که شريک خدا دانيد هيچ از اين کارها توانند کرد؟ خدا از آنچه به او شريک گيرند پاک و منزه‌تر و بالاتر است. (40) |
| ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (41) |
| فساد و پريشاني به کرده بد خود مردم در همه برّ و بحر زمين پديد آمد تا خدا هم کيفر بعضي اعمالشان را به آنها بچشاند، باشد که (از گنه پشيمان شده و به درگاه خدا) باز گردند. (41) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |