| سوره 31 | سوره مبارکه لقمان | صفحه 412 |
|
| وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ أَنِ اشْكُرْ لِلَّهِ ۚ وَمَنْ يَشْكُرْ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ (12) |
| و ما به لقمان مقام (علم و) حکمت عطا کرديم (و فرموديم) که (بر اين نعمت بزرگ) خدا را شکر کن، و هر کس شکر حق گويد به نفع خود اوست و هر که ناسپاسي و کفران کند خدا (از شکر و سپاس خلق) بي‌نياز و (به ذات خود) ستوده صفات است. (12) |
| وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ ۖ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ (13) |
| و (ياد کن) وقتي که لقمان در مقام پند و موعظه به فرزندش گفت: اي پسر عزيزم، هرگز شرک به خدا نياور که شرک بسيار ظلم بزرگي است. (13) |
| وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَىٰ وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ (14) |
| و ما به هر انساني سفارش کرديم که در حقّ پدر و ما در خود نيکي کن خصوص مادر که چون بار حمل فرزند برداشته و تا مدّت دو سال که طفل را از شير باز گرفته (هر روز) بر رنج و ناتوانيش افزوده است، (و فرموديم که) شکر من و شکر پدر و مادرت بجاي آور، که بازگشت (خلق) به سوي من خواهد بود. (14) |
| وَإِنْ جَاهَدَاكَ عَلَىٰ أَنْ تُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۖ وَصَاحِبْهُمَا فِي الدُّنْيَا مَعْرُوفًا ۖ وَاتَّبِعْ سَبِيلَ مَنْ أَنَابَ إِلَيَّ ۚ ثُمَّ إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (15) |
| و اگر پدر و مادر تو را بر شرک به خدا که آن را به حق نمي‌داني وادار کنند در اين صورت ديگر آنها را اطاعت مکن و ليک در دنيا با آنها به حسن خلق مصاحبت کن و از راه آن کس که به درگاه من رجوع و انابه‌اش بسيار است پيروي کن، که (پس از مرگ) رجوع شما به سوي من است و من شما را به پاداش اعمالتان آگه خواهم ساخت. (15) |
| يَا بُنَيَّ إِنَّهَا إِنْ تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ فَتَكُنْ فِي صَخْرَةٍ أَوْ فِي السَّمَاوَاتِ أَوْ فِي الْأَرْضِ يَأْتِ بِهَا اللَّهُ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ (16) |
| اي فرزندم، خدا اعمال بد و خوب خلق را گر چه به مقدار خردلي در ميان سنگي يا در (طبقات) آسمان‌ها يا زمين پنهان باشد همه را (در محاسبه) مي‌آورد، که خدا توانا و آگاه است. (16) |
| يَا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلَاةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا أَصَابَكَ ۖ إِنَّ ذَٰلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ (17) |
| اي فرزند عزيزم، نماز را به پا دار و امر به معروف و نهي از منکر کن و (بر اين کار از مردم نادان) هر آزار بيني صبر پيش گير، که اين نشانه‌اي از عزم ثابت (مردم بلند همّت) در امور عالم است. (17) |
| وَلَا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ (18) |
| و هرگز به تکبّر و ناز از مردم (اهل نياز) رخ متاب و در زمين با غرور و تبختر قدم بر مدار، که خدا هرگز مردم متکبر خودستا را دوست نمي‌دارد. (18) |
| وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ ۚ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ (19) |
| و در رفتارت ميانه روي اختيار کن و سخن آرام گو (نه با فرياد بلند) که زشت‌ترين صداها صوت الاغ است. (19) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |