| سوره 33 | سوره مبارکه الاحزاب | صفحه 420 |
|
| قُلْ لَنْ يَنْفَعَكُمُ الْفِرَارُ إِنْ فَرَرْتُمْ مِنَ الْمَوْتِ أَوِ الْقَتْلِ وَإِذًا لَا تُمَتَّعُونَ إِلَّا قَلِيلًا (16) |
| (اي رسول ما، منافقان را) بگو: اگر از مرگ يا قتل فرار مي‌کنيد آن فرار هرگز به نفع شما نيست چه آنکه اندک زماني بيش (از زندگي) کامياب نخواهيد شد. (16) |
| قُلْ مَنْ ذَا الَّذِي يَعْصِمُكُمْ مِنَ اللَّهِ إِنْ أَرَادَ بِكُمْ سُوءًا أَوْ أَرَادَ بِكُمْ رَحْمَةً ۚ وَلَا يَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَلَا نَصِيرًا (17) |
| بگو: اگر خدا به شما اراده بلا و شري کند يا اراده لطف و مرحمتي فرمايد آن کيست که شما را از اراده خدا منع تواند کرد؟ و هرگز خلق جز خدا هيچ يار و ياوري نخواهند يافت. (17) |
| ۞ قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقِينَ مِنْكُمْ وَالْقَائِلِينَ لِإِخْوَانِهِمْ هَلُمَّ إِلَيْنَا ۖ وَلَا يَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلَّا قَلِيلًا (18) |
| محققا خدا از حال آن مردم (منافق) که مسلمين را از جنگ مي‌ترسانند و باز مي‌دارند و به برادران (و طايفه) خود مي‌گويند: با ما متفق باشيد (نه با مؤمنان) به خوبي آگاه است، و آنها جز اندک زماني (آن هم براي نفاق و ريا کاري) به جنگ حاضر نمي‌شوند. (18) |
| أَشِحَّةً عَلَيْكُمْ ۖ فَإِذَا جَاءَ الْخَوْفُ رَأَيْتَهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ تَدُورُ أَعْيُنُهُمْ كَالَّذِي يُغْشَىٰ عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ ۖ فَإِذَا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوكُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدَادٍ أَشِحَّةً عَلَى الْخَيْرِ ۚ أُولَٰئِكَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ ۚ وَكَانَ ذَٰلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا (19) |
| آنها (به هر نوع کمک مالي و غيره) بر شما مؤمنان بخل مي‌ورزند و هر گاه جنگ و خطري پيش آيد آنها را چنان بيني که از شدت ترس با چشمي که از بيم دوران مي‌زند به تو نگاه مي‌کنند مانند کسي که از سختي مرگ حال بيهوشي به او دست دهد، و باز وقتي که جنگ و خطر بر طرف شد (و فتح و غنيمتي به دست آمد) سخت با زبان تند و گفتار خشن با کمال حرص و بخل شما را بيازارند (و مطالبه غنيمت کنند) اينان هيچ ايمان نياورده‌اند، خدا هم اعمالشان را (چون همه رياست) محو و نابود مي‌گرداند و اين بر خدا آسان است. (19) |
| يَحْسَبُونَ الْأَحْزَابَ لَمْ يَذْهَبُوا ۖ وَإِنْ يَأْتِ الْأَحْزَابُ يَوَدُّوا لَوْ أَنَّهُمْ بَادُونَ فِي الْأَعْرَابِ يَسْأَلُونَ عَنْ أَنْبَائِكُمْ ۖ وَلَوْ كَانُوا فِيكُمْ مَا قَاتَلُوا إِلَّا قَلِيلًا (20) |
| و آن منافقان گمان کنند که لشکرهاي کافران هنوز از دور مدينه نرفته و شکست نخورده‌اند و اگر آن دشمنان بار ديگر بر عليه السلام لشکر کشند باز منافقان آرزوشان اين است که در ميان اعراب باديه (از جنگ آسوده و برکنار) باشند و از اخبار جنگي شما جويا شوند، و اگر هم در ميان (سپاه) شما در آيند جز اندکي (آن هم به ريا و نفاق) به جنگ نپردازند. (20) |
| لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا (21) |
| البته شما را به رسول خدا (چه در صبر و مقاومت با دشمن و چه ديگر اوصاف و افعال نيکو) اقتدايي نيکوست، براي آن کس که به (ثواب) خدا و روز قيامت اميدوار باشد و ياد خدا بسيار کند. (21) |
| وَلَمَّا رَأَى الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزَابَ قَالُوا هَٰذَا مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَصَدَقَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ ۚ وَمَا زَادَهُمْ إِلَّا إِيمَانًا وَتَسْلِيمًا (22) |
| و مؤمنان چون لشکر و نيروهاي کفار را به چشم ديدند گفتند: اين همان (جنگي) است که خدا و رسول (از پيش) ما را وعده دادند و خدا و رسول راست گفتند، و اين ديدار دشمن جز بر ايمان و تسليمشان نيفزود. (22) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |