| سوره 33 | سوره مبارکه الاحزاب | صفحه 426 |
|
| لَا جُنَاحَ عَلَيْهِنَّ فِي آبَائِهِنَّ وَلَا أَبْنَائِهِنَّ وَلَا إِخْوَانِهِنَّ وَلَا أَبْنَاءِ إِخْوَانِهِنَّ وَلَا أَبْنَاءِ أَخَوَاتِهِنَّ وَلَا نِسَائِهِنَّ وَلَا مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُنَّ ۗ وَاتَّقِينَ اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدًا (55) |
| و زنان را باکي نيست که بر پدران و فرزندان و برادران و برادرزادگان و خواهر زادگان و زنان مسلمان و کنيزان ملکي (و نابالغ غلامان بي‌ريبه) بي‌حجاب در آيند (و از غير اينها بايد احتجاب کنند) و (اي بانوان) از خدا (در خيانت و زشتي پنهان) بترسيد، که خدا بر همه چيز کاملا گواه و آگاه است. (55) |
| إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ ۚ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا (56) |
| خدا و فرشتگانش بر (روان پاک) اين پيغمبر صلوات و درود مي‌فرستند شما هم اي اهل ايمان، بر او صلوات و درود بفرستيد و با تعظيم و اجلال بر او سلام گوييد و تسليم فرمان او شويد. (56) |
| إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِينًا (57) |
| آنان که خدا و رسول را (به عصيان و مخالفت) آزار و اذيّت مي‌کنند خدا آنها را در دنيا و آخرت لعن کرده (و از رحمت خود دور گرداند) و بر آنان عذابي با ذلّت و خواري مهيّا ساخته است. (57) |
| وَالَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِينًا (58) |
| و آنان که مردان و زنان با ايمان بي‌تقصير و گناه را بيازارند (بترسند که) دانسته بار تهمت و گناه آشکار بزرگي را برداشته‌اند. (58) |
| يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَاءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِنْ جَلَابِيبِهِنَّ ۚ ذَٰلِكَ أَدْنَىٰ أَنْ يُعْرَفْنَ فَلَا يُؤْذَيْنَ ۗ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (59) |
| اي پيغمبر (گرامي) با زنان و دختران خود و زنان مؤمنان بگو که خويشتن را به چادر فرو پوشند، که اين کار براي اينکه آنها (به عفّت و حرّيت) شناخته شوند تا از تعرض و جسارت (هوس رانان) آزار نکشند بسيار نزديکتر است و خدا (در حق خلق) بسيار آمرزنده و مهربان است. (59) |
| ۞ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْمُرْجِفُونَ فِي الْمَدِينَةِ لَنُغْرِيَنَّكَ بِهِمْ ثُمَّ لَا يُجَاوِرُونَكَ فِيهَا إِلَّا قَلِيلًا (60) |
| البته (بعد از اين) اگر منافقان و آنان که در دلهاشان مرض (و ناپاکي) است و هم آنها که در مدينه (بر ضد اسلام) تبليغات سوء مي‌کنند (و دل اهل ايمان را مضطرب و هراسان مي‌سازند) دست (از اين زشتي و بدکاري) نکشند ما هم تو را بر (قتال) آنها بر انگيزيم (و بر جان و مال آنها مسلط گردانيم) که از آن پس جز اندک زماني در مدينه در جوار تو زيست نتوانند کرد. (60) |
| مَلْعُونِينَ ۖ أَيْنَمَا ثُقِفُوا أُخِذُوا وَقُتِّلُوا تَقْتِيلًا (61) |
| اين مردم (پليد بدکار) رانده درگاه حقّند، بايد هرجا يافت شوند آنان را گرفته و جدّا به قتل رساند. (61) |
| سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا (62) |
| اين سنّت خدا (و طريقه حقّ) است که در همه ادوار امم گذشته برقرار بوده (که منافقان و فتنه انگيزان را رسولان حق به قتل رسانند) و بدان که سنّت خدا هرگز مبدّل نخواهد گشت. (62) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |