| سوره 34 | سوره مبارکه سبا | صفحه 432 |
|
| قَالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لِلَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا أَنَحْنُ صَدَدْنَاكُمْ عَنِ الْهُدَىٰ بَعْدَ إِذْ جَاءَكُمْ ۖ بَلْ كُنْتُمْ مُجْرِمِينَ (32) |
| باز رؤساي متکبّر با پيروان ضعيف خويش گويند: آيا با آنکه (از جانب خدا) راه هدايت را به شما نمودند باز ما (به اجبار) شما را از هدايت منع کرديم؟ (هرگز چنين نيست) بلکه شما خود مردم بدکاري بوديد. (32) |
| وَقَالَ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا بَلْ مَكْرُ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ إِذْ تَأْمُرُونَنَا أَنْ نَكْفُرَ بِاللَّهِ وَنَجْعَلَ لَهُ أَنْدَادًا ۚ وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ وَجَعَلْنَا الْأَغْلَالَ فِي أَعْنَاقِ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (33) |
| باز آنان که ضعيف و تابع بودند به رؤساي متکبر جواب دهند: بلکه مکر و فريب شب و روز شما بود که پيوسته ما را وا مي‌داشتيد که به خداي يکتا کافر شويم و بر او شريکاني قرار دهيم. و چون عذاب قيامت را به چشم مشاهده کنند سخت اظهار پشيماني کنند، و ما زنجيرهاي عقاب به گردن (همه فرماندهان و فرمانبران) اهل کفر نهيم، آيا اين رنج و شکنجه جز کيفر کردار زشت آنهاست؟ (33) |
| وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ (34) |
| و ما هيچ رسول بيم دهنده‌اي در دياري نفرستاديم جز آنکه ثروتمندان عيّاش آن ديار (به رسولان) گفتند: ما به آنچه شما را به رسالت آن فرستاده‌اند کافريم. (34) |
| وَقَالُوا نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوَالًا وَأَوْلَادًا وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (35) |
| و باز گفتند که ما بيش از شما مال و فرزند داريم و (چون نعمت دنياي ما افزون‌تر است در آخرت هم) هرگز رنج و عذابي نخواهيم داشت. (35) |
| قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (36) |
| بگو: خداي من هر که را بخواهد روزي وسيع دهد و (هر که را بخواهد) تنگ روزي گرداند و ليکن اکثر مردم (از اين حقيقت) آگاه نيستند. (36) |
| وَمَا أَمْوَالُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُمْ بِالَّتِي تُقَرِّبُكُمْ عِنْدَنَا زُلْفَىٰ إِلَّا مَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُولَٰئِكَ لَهُمْ جَزَاءُ الضِّعْفِ بِمَا عَمِلُوا وَهُمْ فِي الْغُرُفَاتِ آمِنُونَ (37) |
| و هرگز اموال و اولاد شما چيزي که شما را به درگاه ما مقرّب گرداند نيست مگر آنکه با ايمان و عمل صالح کسي مقرّب شود که آنان پاداش اعمال صالحشان مضاعف و افزون است و در غرفه‌هاي بهشت ابدي (از هر غم و رنج) ايمن و آسوده خاطرند. (37) |
| وَالَّذِينَ يَسْعَوْنَ فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُولَٰئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ (38) |
| و آنان که در (محو و نابودي) آيات (و رسل) ما مي‌کوشند تا (رسولان) ما را زبون و مغلوب خود کنند آنها را البته براي عذاب و انتقام حاضر خواهند کرد و به کيفر سخت مي‌رسانند. (38) |
| قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَيَقْدِرُ لَهُ ۚ وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ ۖ وَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ (39) |
| بگو: خداي من هر که از بندگان خود را خواهد وسيع روزي يا تنگ روزي مي‌گرداند، و شما هر چه (در راه رضاي حق) انفاق کنيد به شما عوض مي‌بخشد و او بهترين روزي دهندگان است. (39) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |