| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 44 |
|
| وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِي الْمَوْتَىٰ ۖ قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِنْ ۖ قَالَ بَلَىٰ وَلَٰكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي ۖ قَالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّيْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَيْكَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلَىٰ كُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءًا ثُمَّ ادْعُهُنَّ يَأْتِينَكَ سَعْيًا ۚ وَاعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (260) |
| و چون ابراهيم گفت: بار پروردگارا، به من بنما که چگونه مردگان را زنده خواهي کرد؟ خدا فرمود: باور نداري؟ گفت: آري باور دارم، ليکن خواهم (به مشاهده آن) دلم آرام گيرد. خدا فرمود: چهار مرغ بگير و گوشت آنها را به هم درآميز نزد خود، آن گاه هر قسمتي را بر سر کوهي بگذار، سپس آن مرغان را بخوان، که به سوي تو شتابان پرواز کنند؛ و بدان که خدا (بر همه چيز) توانا و داناست. (260) |
| مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ ۗ وَاللَّهُ يُضَاعِفُ لِمَنْ يَشَاءُ ۗ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ (261) |
| مثل آنان که مالشان را در راه خدا انفاق مي‌کنند به مانند دانه‌اي است که از آن هفت خوشه برويد و در هر خوشه صد دانه باشد، و خداوند از اين مقدار نيز براي هر که خواهد بيفزايد، و خدا را رحمت بي‌منتهاست و (به همه چيز) داناست. (261) |
| الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا يُتْبِعُونَ مَا أَنْفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى ۙ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (262) |
| آنان که مالشان را در راه خدا انفاق کنند و در پي انفاق منّتي نگذارده و آزاري نکنند، آنها را پاداش نيکو نزد خدا خواهد بود و از هيچ پيشامدي بيمناک نباشند و هرگز اندوهناک نخواهند بود. (262) |
| ۞ قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ يَتْبَعُهَا أَذًى ۗ وَاللَّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ (263) |
| (فقير سائل را به) زبان خوش و طلب آمرزش (رد کردن) بهتر است از صدقه‌اي که پي آن آزار کنند، و خداوند بي‌نياز و بردبار است. (263) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَالْأَذَىٰ كَالَّذِي يُنْفِقُ مَالَهُ رِئَاءَ النَّاسِ وَلَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ۖ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَيْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْدًا ۖ لَا يَقْدِرُونَ عَلَىٰ شَيْءٍ مِمَّا كَسَبُوا ۗ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ (264) |
| اي اهل ايمان، صدقات خود را به سبب منّت و آزار تباه نسازيد مانند آن که مال خود را از روي ريا (براي جلب توجه ديگران) انفاق کند و ايمان به خدا و روز قيامت ندارد؛ مثل اين رياکاران بدان ماند که دانه را (به جاي آنکه در زمين قابلي افشانند) بر روي سنگ صاف غبار گرفته‌اي ريزند و تند باراني غبار آن بشويد و آن سنگ را همان طور صاف و بي‌گياه به جاي گذارد، که نتوانند هيچ حاصلي از آن به دست آورند. و خداوند گروه کافران را راه (سعادت) ننمايد. (264) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |