| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 464 |
|
| وَبَدَا لَهُمْ سَيِّئَاتُ مَا كَسَبُوا وَحَاقَ بِهِمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (48) |
| و (آن در) نتيجه زشتي و بدکاريهاشان ظاهر شود و عذاب قيامت که با انکار و استهزاء تلقّي مي‌کردند بر آنان احاطه کند. (48) |
| فَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَىٰ عِلْمٍ ۚ بَلْ هِيَ فِتْنَةٌ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (49) |
| آري آدمي (ناسپاس) چون رنج و دردي به او رسد ما را به دعا مي‌خواند و باز چون (آن رنج و عذاب را برداشتيم و) نعمت و دولت به او داديم گويد: اين نعمت دانسته (و به استحقاق) نصيب من گرديد. (چنين نيست) بلکه آن امتحان وي است و ليکن اکثر مردم آگه نيستند. (49) |
| قَدْ قَالَهَا الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَمَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (50) |
| پيشينيان هم چنين مي‌گفتند (که ما مال و دولت را به تدبير و لياقت خود يافتيم) اما (خطا گفتند که وقت مرگ و هلاک) مال و دولتي که اندوختند هيچ به فريادشان نرسيد. (50) |
| فَأَصَابَهُمْ سَيِّئَاتُ مَا كَسَبُوا ۚ وَالَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْ هَٰؤُلَاءِ سَيُصِيبُهُمْ سَيِّئَاتُ مَا كَسَبُوا وَمَا هُمْ بِمُعْجِزِينَ (51) |
| و کيفر زشتي و بدکاريها که (براي کسب مال) انجام دادند به آنها رسيد. و ستمکاران از اين مردم نيز به زودي کيفر کردار بدشان را خواهند يافت و هرگز از قهر و قدرت خدا رهايي نمي‌يابند. (51) |
| أَوَلَمْ يَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (52) |
| آيا مردم ندانستند که خدا البته هر که را خواهد روزي وسيع دهد و هر که را خواهد تنگ روزي سازد؟ در اين (اختلاف روزي خلق) هم ادله‌اي (از قدرت الهي) براي اهل ايمان پديدار است. (52) |
| ۞ قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (53) |
| (اي رسول رحمت) بدان بندگانم که (به عصيان) اسراف بر نفس خود کردند بگو: هرگز از رحمت (نامنتهاي) خدا نا اميد مباشيد، البته خدا همه گناهان را (چون توبه کنيد) خواهد بخشيد، که او خدايي بسيار آمرزنده و مهربان است. (53) |
| وَأَنِيبُوا إِلَىٰ رَبِّكُمْ وَأَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ الْعَذَابُ ثُمَّ لَا تُنْصَرُونَ (54) |
| و به درگاه خداي خود به توبه و انابه باز گرديد و تسليم امر او شويد پيش از آنکه عذاب به شما فرا رسد و هيچ نصرت و نجاتي نيابيد. (54) |
| وَاتَّبِعُوا أَحْسَنَ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ الْعَذَابُ بَغْتَةً وَأَنْتُمْ لَا تَشْعُرُونَ (55) |
| و بهترين دستور کتابي را که بر شما از جانب خدايتان نازل شده است پيروي کنيد پيش از آنکه عذاب (قهر خدا به کيفر گناهان) بر شما ناگهان فرود آيد و شما آگاه نباشيد. (55) |
| أَنْ تَقُولَ نَفْسٌ يَا حَسْرَتَا عَلَىٰ مَا فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ وَإِنْ كُنْتُ لَمِنَ السَّاخِرِينَ (56) |
| تا مبادا کسي فرياد واحسرتا بر آرد و گويد: اي واي بر من که جانب امر خدا را فرو گذاشتم و وعده‌هاي خدا را مسخره و استهزا نمودم. (56) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |