| سوره 46 | سوره مبارکه الاحقاف | صفحه 504 |
|
| وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا ۖ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا ۖ وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا ۚ حَتَّىٰ إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَىٰ وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي ۖ إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ (15) |
| و ما انسان را به احسان در حق پدر و مادر خود سفارش کرديم، که مادر با رنج و زحمت بار حمل او کشيد و باز با درد و مشقّت وضع حمل نمود و سي ماه تمام مدت حمل و شيرخواري او بود تا وقتي که طفل به حد رشد رسيد و آدمي چهل ساله گشت (و عقل و کمال يافت آن گاه سزد که) عرض کند: بار خدايا، مرا بر نعمتي که به من و پدر و مادر من عطا فرمودي شکر بياموز و به کار شايسته‌اي که رضا و خشنودي تو در آن است موفق دار و فرزندان مرا صالح گردان، من به درگاه تو باز آمدم و از تسليمان فرمان تو شدم. (15) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَنَتَجَاوَزُ عَنْ سَيِّئَاتِهِمْ فِي أَصْحَابِ الْجَنَّةِ ۖ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ (16) |
| اين بندگانند که به نيکوترين اعمال خود مقبول درگاه ما شده و در زمره اهل بهشت از گناهانشان مي‌گذريم. اين وعده صدقي است که به آنها بشارت مي‌داده‌اند. (16) |
| وَالَّذِي قَالَ لِوَالِدَيْهِ أُفٍّ لَكُمَا أَتَعِدَانِنِي أَنْ أُخْرَجَ وَقَدْ خَلَتِ الْقُرُونُ مِنْ قَبْلِي وَهُمَا يَسْتَغِيثَانِ اللَّهَ وَيْلَكَ آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَيَقُولُ مَا هَٰذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ (17) |
| و (چقدر ناخلف است) فرزندي که پدر و مادر را گفت: افّ بر شما باد، آيا به من وعده مي‌دهيد که پس از مرگ مرا زنده کرده و از قبر بيرون مي‌آرند در صورتي که پيش از من گروه و طوايف بسياري رفتند (و يکي باز نيامد)؟ آن گاه پدر و مادر به خداست غاثه کنند (که پروردگارا، تو فرزند ما را هدايت کن و به او گويند) که واي بر تو، ايمان بيار، البته وعده خدا بر حق و حقيقت است، باز (آن نا اهل فرزند) گويد: اين سخنان جز افسانه و اوهام پيشينيان نيست. (17) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ ۖ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِينَ (18) |
| اينان در ميان طوايف بسياري از جن و انس که از اين پيش (به کفر) مردند کساني هستند که وعده عذاب خدا بر آنها حتم است و اينها به حقيقت زيانکاران عالمند. (18) |
| وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا ۖ وَلِيُوَفِّيَهُمْ أَعْمَالَهُمْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (19) |
| و براي تمام (مردم مؤمن و کافر) به مقتضاي اعمالشان درجاتي معين است (در عالم قيامت تا عدل خدا درباره آنها آشکار شود) و تا همه را به پاداش و مزد اعمال خود کاملا برساند و هيچ ستمي به آنها نخواهد شد. (19) |
| وَيَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَيِّبَاتِكُمْ فِي حَيَاتِكُمُ الدُّنْيَا وَاسْتَمْتَعْتُمْ بِهَا فَالْيَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا كُنْتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَبِمَا كُنْتُمْ تَفْسُقُونَ (20) |
| و روزي که کافران را بر آتش دوزخ عرضه کنند (فرشتگان قهر و عذاب به آنها گويند) شما (لذّات بهشتي و) خوشيهايتان را در زندگاني دنيا (به شهوت راني و ظلم و عصيان) از بين برديد و بدان لذّات دنيوي بر خوردار و دلباخته بوديد، پس امروز به عذاب ذلّت و خواري مجازات مي‌شويد چون در زمين به ناحق تکبر مي‌کرديد و راه فسق و تبهکاري پيش مي‌گرفتيد. (20) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |