| سوره 60 | سوره مبارکه الممتحنة | صفحه 549 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِيَّاكُمْ ۙ أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِنْ كُنْتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَادًا فِي سَبِيلِي وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِي ۚ تُسِرُّونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَأَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَيْتُمْ وَمَا أَعْلَنْتُمْ ۚ وَمَنْ يَفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِيلِ (1) |
| اي کساني که به خدا ايمان آورده‌ايد، هرگز نبايد کافران را که دشمن من و شمايند ياران خود برگرفته و طرح دوستي با آنها افکنيد در صورتي که آنان به کتابي که بر شما آمد يعني قرآن حق سخت کافر شدند، رسول خدا و شما مؤمنان را به جرم ايمان به خدا از وطن خود آواره مي‌کنند، پس نبايد اگر شما براي جهاد در راه من و طلب رضا و خشنودي من بيرون آمده‌ايد پنهاني با آنها دوستي کنيد، و من به اسرار نهان و اعمال آشکار شما داناترم، و هر که از شما چنين کند سخت به راه ضلالت شتافته است. (1) |
| إِنْ يَثْقَفُوكُمْ يَكُونُوا لَكُمْ أَعْدَاءً وَيَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ وَأَلْسِنَتَهُمْ بِالسُّوءِ وَوَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ (2) |
| هر گاه آنها بر شما تسلط يابند باز همان دشمن ديرينند و هر چه بتوانند به دست و زبان بر عداوت شما مي‌کوشند و چقدر دوست مي‌دارند که شما کافر شويد. (2) |
| لَنْ تَنْفَعَكُمْ أَرْحَامُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُمْ ۚ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَفْصِلُ بَيْنَكُمْ ۚ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (3) |
| هرگز روز قيامت خويشان و فرزندان شما (اگر مؤمن نباشند) هيچ سودي برايتان ندارند که در آن روز خدا ميان شما به کلي جدايي مي‌افکند و خدا به هر چه کنيد بيناست. (3) |
| قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَبَدَا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَدًا حَتَّىٰ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَمَا أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ ۖ رَبَّنَا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنَا وَإِلَيْكَ أَنَبْنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ (4) |
| براي شما مؤمنان بسيار پسنديده و نيکوست که به ابراهيم و اصحابش اقتدا کنيد که آنها به قوم (مشرک) خود گفتند: ما از شما و بتهاي شما که به جاي خدا مي‌پرستيد به کلي بيزاريم، ما مخالف و منکر شماييم و هميشه ميان ما و شما کينه و دشمني خواهد بود تا وقتي که تنها به خداي يگانه ايمان آريد، الاّ آنکه ابراهيم به پدر (يعني عموي) خود گفت: (اگر ايمان آري) من براي تو از خدا آمرزش مي‌طلبم (که از شرک و عصيان گذشته تو درگذرد) و (هر گاه ايمان نياوري) ديگر من بر نجات تو از (قهر و غضب) خدا هيچ کاري نتوانم کرد، بار الها، ما بر تو توکل کرديم و رو به درگاه تو آورديم و بازگشت تمام خلق به سوي توست. (4) |
| رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَاغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا ۖ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (5) |
| پروردگارا، ما را مايه فتنه و امتحان کافران مگردان و پروردگارا، ما را بيامرز که تنها تويي که (بر هر کار) بسيار مقتدري و (به صلاح خلق) کاملا آگاهي. (5) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |