| سوره 68 | سوره مبارکه القلم | صفحه 566 |
|
| خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۖ وَقَدْ كَانُوا يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ وَهُمْ سَالِمُونَ (43) |
| چشمانشان ذليل و ترسان، ذلّت و حسرت آنها را فرا گرفته و از اين پيش (در دنيا) با تن سالم به سجده خدا آنها را مي‌خواندند (ولي اجابت نکردند). (43) |
| فَذَرْنِي وَمَنْ يُكَذِّبُ بِهَٰذَا الْحَدِيثِ ۖ سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ (44) |
| (اي رسول، تو کيفر) مکذّبان و منکران قرآن را به من واگذار که ما آنها را از آنجا که نفهمند (و گمان نعمت کنند) به عذاب سخت در افکنيم. (44) |
| وَأُمْلِي لَهُمْ ۚ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ (45) |
| و آنها را مهلت دهم که البته کيد من قوي و بسيار سخت است. (45) |
| أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُمْ مِنْ مَغْرَمٍ مُثْقَلُونَ (46) |
| آيا تو از کافران امت مزد رسالت خواهي که بار غرامتش بر آنها گران است؟ (46) |
| أَمْ عِنْدَهُمُ الْغَيْبُ فَهُمْ يَكْتُبُونَ (47) |
| يا آنکه از عالم غيب آگاهند تا از آنجا چيزي بر نويسند؟ (47) |
| فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُنْ كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَىٰ وَهُوَ مَكْظُومٌ (48) |
| باز تو براي حکم خداي خود صبر کن و مانند صاحب ماهي (يونس که از خشم در عذاب امت تعجيل کرد) مباش که (عاقبت پشيمان شد و در ظلمت زندان شکم ماهي افتاد و) به حال غم و اندوه (خدا را بر نجات خود) خواند. (48) |
| لَوْلَا أَنْ تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ مَذْمُومٌ (49) |
| که اگر لطف و رحمت پروردگارش در نيافتي با نکوهش به صحراي بي‌آب و گياه در افتادي (و هلاک شدي). (49) |
| فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ (50) |
| باز (چون به درگاه حق ناليد) خدايش برگزيد و از صالحانش گردانيد. (50) |
| وَإِنْ يَكَادُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَيُزْلِقُونَكَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّكْرَ وَيَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ (51) |
| البته نزديک است که کافران به چشمان (بد) خود (چشم زخمت زنند و) از پايت در آورند، آن گاه که آيات قرآن بشنوند و (چون در فصاحتش حيرت کنند از شدت حسد) گويند که اين شخص عجب ديوانه است. (51) |
| وَمَا هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ (52) |
| در حالي که اين کتاب الهي جز ذکر و پند و حکمت براي عالميان هيچ نيست. (52) |
| سوره 69 | سوره مبارکه الحاقة | |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| الْحَاقَّةُ (1) |
| قيامت آن روز حق و حقيقت است (که حقوق خلق و حقايق امور در آن به ظهور رسد). (1) |
| مَا الْحَاقَّةُ (2) |
| آن روز حق و حقيقت چه (روز هولناک سختي) است؟ (2) |
| وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ (3) |
| چگونه سختي و عظمت آن روز را درک تواني کرد؟ (3) |
| كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ (4) |
| قوم عاد و ثمود آن روز کوبنده را تکذيب کردند. (4) |
| فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ (5) |
| اما قوم ثمود به کيفر طغيان هلاک شدند. (5) |
| وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ (6) |
| اما قوم عاد نيز به بادي تند و سرکش به هلاکت رسيدند. (6) |
| سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَىٰ كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ (7) |
| که آن باد تند را خدا هفت شب و روز پي در پي بر آنها مسلط کرد که ديدي آن مردم گويي ساقه نخل خشکي بودند که به خاک در افتادند. (7) |
| فَهَلْ تَرَىٰ لَهُمْ مِنْ بَاقِيَةٍ (8) |
| آيا هيچ بيني که (ديگر به روزگار) از آنان اثري باشد؟ (8) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |