| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 72 |
|
| وَمَا أَصَابَكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيَعْلَمَ الْمُؤْمِنِينَ (166) |
| و آنچه در روز (اُحد هنگام) مقابله دو صف کارزار به شما رسيد به قضا و مشيّت نافذ خدا بود (تا آنکه بيازمايد اهل ايمان را) و تا معلوم کند چه کساني ثابت‌قدم در ايمانند. (166) |
| وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ نَافَقُوا ۚ وَقِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا قَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوِ ادْفَعُوا ۖ قَالُوا لَوْ نَعْلَمُ قِتَالًا لَاتَّبَعْنَاكُمْ ۗ هُمْ لِلْكُفْرِ يَوْمَئِذٍ أَقْرَبُ مِنْهُمْ لِلْإِيمَانِ ۚ يَقُولُونَ بِأَفْوَاهِهِمْ مَا لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ ۗ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يَكْتُمُونَ (167) |
| و تا معلوم کند حالِ آنان که نفاق و دورويي کردند و (چون) به آنها گفته شد بياييد در راه خدا جهاد و يا دفاع کنيد (عذر آوردند و) گفتند که اگر ما به فنون جنگي دانا بوديم از شما تبعيت نموده و به کارزار مي‌آمديم. اينان به کفر نزديکترند تا به ايمان؛ به زبان چيزي اظهار کنند که در دل خلاف آن پنهان داشته‌اند، و خدا بر آنچه پنهان مي‌دارند آگاه‌تر از خود آنهاست. (167) |
| الَّذِينَ قَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ وَقَعَدُوا لَوْ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُوا ۗ قُلْ فَادْرَءُوا عَنْ أَنْفُسِكُمُ الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (168) |
| آن کساني که در جنگ با سپاه اسلام همراهي نکرده و درباره برادران خود گفتند: اگر آنان نيز سخنان ما را شنيده بودند (و به جنگ احد نرفته بودند) کشته نمي‌شدند، بگو: (شما که براي حفظ حيات ديگران چاره توانيد کرد) مرگ را از خود دور کنيد اگر راست مي‌گوييد. (168) |
| وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ (169) |
| البته نپنداريد که شهيدان راه خدا مرده‌اند، بلکه زنده‌اند (به حيات ابدي و) در نزد خدا متنعّم خواهند بود. (169) |
| فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (170) |
| آنان به فضل و رحمتي که خدا نصيبشان گردانيده شادمانند، و دلشادند به حال آن مؤمنان که هنوز به آنها نپيوسته‌اند و بعداً در پي آنها به سراي آخرت خواهند شتافت که بيمي بر آنان نيست و غمي نخواهند داشت. (170) |
| ۞ يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ (171) |
| دلشادند به نعمت و فضل خدا و اين که خداوند اجر اهل ايمان را هرگز ضايع نگذارد. (171) |
| الَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ ۚ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِيمٌ (172) |
| آنان که دعوت خدا و رسول را اجابت کنند پس از آنکه به آنها رنج و الم رسيد، از آنها هر کس نيکوکار و پرهيزکار شد اجر عظيم خواهد يافت. (172) |
| الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ (173) |
| آن مؤمناني که چون مردم (منافق) به آنها گفتند: لشکري بسيار بر عليه شما مؤمنان فراهم شده، از آنان در انديشه و بر حذر باشيد، (اين تبليغات) بر ايمانشان بيفزود و گفتند: تنها خدا ما را کفايت کند و او نيکو وکيل و کارسازي است. (173) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |