| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 293 |
|
| وَبِالْحَقِّ أَنْزَلْنَاهُ وَبِالْحَقِّ نَزَلَ ۗ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا (105) |
| و ما اين آيات (قرآن عظيم) را به حق فرستاديم و به حق و راستي هم نازل شد، و نفرستاديم تو را جز براي آنکه بشارت دهي و بترساني. (105) |
| وَقُرْآنًا فَرَقْنَاهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلَىٰ مُكْثٍ وَنَزَّلْنَاهُ تَنْزِيلًا (106) |
| و قرآني را جزء جزء (و به تدريج) بر تو فرستاديم که تو نيز بر مردم به تدريج قرائت کني (و با صبر و تأنّي به هدايت خلق پردازي)، و اين قرآن کتابي از تنزيلات بزرگ ماست. (106) |
| قُلْ آمِنُوا بِهِ أَوْ لَا تُؤْمِنُوا ۚ إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًا (107) |
| بگو که شما به اين کتاب ايمان بياوريد يا نياوريد (مرا يکسان است که) البته آنها که پيش از اين به مقام علم و دانش رسيدند هرگاه اين آيات بر ايشان تلاوت شود همه با کمال خضوع و فروتني سر طاعت بر حکم آن فرود آورند. (107) |
| وَيَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنْ كَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولًا (108) |
| و گويند: پروردگار ما پاک و منزه است، البته وعده خداي ما محققا واقع خواهد شد. (108) |
| وَيَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعًا ۩ (109) |
| و آنها با چشم گريان همه سر به خاک عبوديت نهاده، و پيوسته بر فروتني و ترسشان (از خدا) مي‌افزايد. (109) |
| قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَٰنَ ۖ أَيًّا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَيْنَ ذَٰلِكَ سَبِيلًا (110) |
| بگو که خواه خدا را به اسم اللّه يا به اسم رحمان بخوانيد، به هر اسمي بخوانيد اسماء نيکو همه مخصوص اوست. و تو در نماز نه صدا را بسيار بلند و نه بسيار آهسته گردان بلکه حدّ وسط را اختيار کن. (110) |
| وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ ۖ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا (111) |
| و بگو: ستايش مخصوص خداست که نه هرگز فرزندي برگرفته و نه شريکي در ملک خود دارد و نه هرگز عزت و اقتدار او را نقصي رسد که به دوست و مددکاري نيازمند شود، و پيوسته ذات الهي را به بزرگترين اوصاف کمال ستايش کن. (111) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَىٰ عَبْدِهِ الْكِتَابَ وَلَمْ يَجْعَلْ لَهُ عِوَجًا ۜ (1) |
| ستايش و سپاس مخصوص خداست که بر بنده خاص خود (محمّد صلّي اللّه عليه و آله و سلّم) اين کتاب بزرگ (قرآن) را نازل کرد و در آن هيچ نقص و کژي ننهاد. (1) |
| قَيِّمًا لِيُنْذِرَ بَأْسًا شَدِيدًا مِنْ لَدُنْهُ وَيُبَشِّرَ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا حَسَنًا (2) |
| کتابي است در نهايت استواري تا (به اين کتاب بزرگ خلق را) از عذاب سخت خود بترساند و اهل ايمان را که اعمال آنها نيکوست به اجر بسيار نيکو بشارت دهد. (2) |
| مَاكِثِينَ فِيهِ أَبَدًا (3) |
| که در آن سر منزل پر نعمت بهشتي زندگاني ابدي خواهند داشت. (3) |
| وَيُنْذِرَ الَّذِينَ قَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا (4) |
| و بترساند آنان را که گفتند: خدا فرزندي (براي خود) برگرفته است. (4) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |