| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 166 |
|
| فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَٰذِهِ ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسَىٰ وَمَنْ مَعَهُ ۗ أَلَا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (131) |
| (اما آنها نه تنها پند نگرفتند، بلکه) هنگامي که نيکي (و نعمت) به آنها ميرسيد، ميگفتند: (بخاطر خود ماست. ) ولي موقعي که بدي (و بلا) به آنها ميرسيد، ميگفتند: (از شومي موسي و کسان اوست)! آگاه باشيد سرچشمه همه اينها، نزد خداست، ولي بيشتر آنها نميدانند! (131) |
| وَقَالُوا مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (132) |
| و گفتند: (هر زمان نشانه و معجزهاي براي ما بياوري که سحرمان کني، ما به تو ايمان نمي آوريم!) (132) |
| فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ وَالضَّفَادِعَ وَالدَّمَ آيَاتٍ مُفَصَّلَاتٍ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا مُجْرِمِينَ (133) |
| سپس (بلاها را پشت سر هم بر آنها نازل کرديم:) طوفان و ملخ و آفت گياهي و قورباغه ها و خون را -که نشانه هايي از هم جدا بودند- بر آنها فرستاديم، (ولي باز بيدار نشدند، و) تکبر ورزيدند، و جمعيت گنهکاري بودند! (133) |
| وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُوا يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِنْدَكَ ۖ لَئِنْ كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (134) |
| هنگامي که بلا بر آنها مسلط ميشد، ميگفتند: (اي موسي! از خدايت براي ما بخواه به عهدي که با تو کرده، رفتار کند! اگر اين بلا را از ما مرتفع سازي، قطعا به تو ايمان مي آوريم، و بني اسرائيل را با تو خواهيم فرستاد!) (134) |
| فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَىٰ أَجَلٍ هُمْ بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنْكُثُونَ (135) |
| اما هنگامي که بلا را، پس از مدت معيني که به آن ميرسيدند، از آنها برميداشتيم، پيمان خويش را ميشکستند! (135) |
| فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ (136) |
| سرانجام از آنها انتقام گرفتيم، و آنان را در دريا غرق کرديم، زيرا آيات ما را تکذيب کردند، و از آن غافل بودند. (136) |
| وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كَانُوا يُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا ۖ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنَىٰ عَلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ بِمَا صَبَرُوا ۖ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُ وَمَا كَانُوا يَعْرِشُونَ (137) |
| و مشرقها و مغربهاي پر برکت زمين را به آن قوم به ضعف کشانده شده (زير زنجير ظلم و ستم)، واگذار کرديم، و وعده نيک پروردگارت بر بني اسرائيل، بخاطر صبر و استقامتي که به خرج دادند، تحقق يافت، و آنچه فرعون و فرعونيان (از کاخهاي مجلل) ميساختند، و آنچه از باغهاي داربستدار فراهم ساخته بودند، در هم کوبيديم! (137) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |