| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 169 |
|
| وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَىٰ إِلَىٰ قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِنْ بَعْدِي ۖ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ ۖ وَأَلْقَى الْأَلْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ ۚ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَكَادُوا يَقْتُلُونَنِي فَلَا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْدَاءَ وَلَا تَجْعَلْنِي مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (150) |
| و هنگامي که موسي خشمگين و اندوهناک به سوي قوم خود بازگشت، گفت: (پس از من، بد جانشيناني برايم بوديد (و آيين مرا ضايع کرديد)! آيا درمورد فرمان پروردگارتان (و تمديد مدت ميعاد او)، عجله نموديد (و زود قضاوت کرديد؟!)) سپس الواح را افکند، و سر برادر خود را گرفت (و با عصبانيت) به سوي خود کشيد، او گفت: (فرزند مادرم! اين گروه، مرا در فشار گذاردند و ناتوان کردند، و نزديک بود مرا بکشند، پس کاري نکن که دشمنان مرا شماتت کنند و مرا با گروه ستمکاران قرار مده!) (150) |
| قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِأَخِي وَأَدْخِلْنَا فِي رَحْمَتِكَ ۖ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ (151) |
| (موسي) گفت: (پروردگارا! من و برادرم را بيامرز، و ما را در رحمت خود داخل فرما، و تو مهربانترين مهرباناني!) (151) |
| إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا الْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَذِلَّةٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ (152) |
| کساني که گوساله را (معبود خود) قرار دادند، بزودي خشم پروردگارشان، و ذلت در زندگي دنيا به آنها ميرسد، و اينچنين، کساني را که (بر خدا) افترا ميبندند، کيفر مي دهيم! (152) |
| وَالَّذِينَ عَمِلُوا السَّيِّئَاتِ ثُمَّ تَابُوا مِنْ بَعْدِهَا وَآمَنُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (153) |
| و آنها که گناه کردند، و بعد از آن توبه نمودند و ايمان آوردند، (اميد عفو او را دارند، زيرا) پروردگار تو، در پي اين کار، آمرزنده و مهربان است. (153) |
| وَلَمَّا سَكَتَ عَنْ مُوسَى الْغَضَبُ أَخَذَ الْأَلْوَاحَ ۖ وَفِي نُسْخَتِهَا هُدًى وَرَحْمَةٌ لِلَّذِينَ هُمْ لِرَبِّهِمْ يَرْهَبُونَ (154) |
| هنگامي که خشم موسي فرو نشست، الواح (تورات) را برگرفت، و در نوشته هاي آن، هدايت و رحمت براي کساني بود که از پروردگار خويش ميترسند (و از مخالفت فرمانش بيم دارند). (154) |
| وَاخْتَارَ مُوسَىٰ قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلًا لِمِيقَاتِنَا ۖ فَلَمَّا أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُمْ مِنْ قَبْلُ وَإِيَّايَ ۖ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاءُ مِنَّا ۖ إِنْ هِيَ إِلَّا فِتْنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَنْ تَشَاءُ وَتَهْدِي مَنْ تَشَاءُ ۖ أَنْتَ وَلِيُّنَا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا ۖ وَأَنْتَ خَيْرُ الْغَافِرِينَ (155) |
| موسي از قوم خود، هفتاد تن از مردان را براي ميعادگاه ما برگزيد، و هنگامي که زمينلرزه آنها را فرا گرفت (و هلاک شدند)، گفت: (پروردگارا! اگر ميخواستي، مي توانستي آنها و مرا پيش از اين نيز هلاک کني! آيا ما را به آنچه سفيهانمان انجام داده اند، (مجازات و) هلاک ميکني؟! اين، جز آزمايش تو، چيز ديگر نيست، که هر کس را بخواهي (و مستحق بداني)، به وسيله آن گمراه ميسازي، و هر کس را بخواهي (و شايسته ببيني)، هدايت ميکني! تو ولي مايي، و ما را بيامرز، بر ما رحم کن، و تو بهترين آمرزندگاني! (155) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |