| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 205 |
|
| التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ ۗ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ (112) |
| توبه کنندگان، عبادت کاران، سپاسگويان، سياحت کنندگان، رکوع کنندگان، سجدهآوران، آمران به معروف، نهي کنندگان از منکر، و حافظان حدود (و مرزهاي)الهي، (مومنان حقيقياند)، و بشارت ده به (اينچنين) مومنان! (112) |
| مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَىٰ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ (113) |
| براي پيامبر و مومنان، شايسته نبود که براي مشرکان (از خداوند) طلب آمرزش کنند، هر چند از نزديکانشان باشند، (آن هم) پس از آنکه بر آنها روشن شد که اين گروه، اهل دوزخند! (113) |
| وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ ۚ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ (114) |
| و استغفار ابراهيم براي پدرش [= عمويش آزر]، فقط بخاطر وعده اي بود که به او داده بود (تا وي را بسوي ايمان جذب کند)، اما هنگامي که براي او روشن شد که وي دشمن خداست، از او بيزاري جست، به يقين، ابراهيم مهربان و بردبار بود! (114) |
| وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِلَّ قَوْمًا بَعْدَ إِذْ هَدَاهُمْ حَتَّىٰ يُبَيِّنَ لَهُمْ مَا يَتَّقُونَ ۚ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ (115) |
| چنان نبود که خداوند قومي را، پس از آن که آنها را هدايت کرد (و ايمان آوردند) گمراه (و مجازات) کند، مگر آنکه اموري را که بايد از آن بپرهيزند، براي آنان بيان نمايد (و آنها مخالفت کنند)، زيرا خداوند به هر چيزي داناست! (115) |
| إِنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ يُحْيِي وَيُمِيتُ ۚ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ (116) |
| حکومت آسمانها و زمين تنها از آن خداست، زنده ميکند و ميميراند، و جز خدا، ولي و ياوري نداريد! (116) |
| لَقَدْ تَابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِيِّ وَالْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِي سَاعَةِ الْعُسْرَةِ مِنْ بَعْدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٍ مِنْهُمْ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ ۚ إِنَّهُ بِهِمْ رَءُوفٌ رَحِيمٌ (117) |
| مسلما خداوند رحمت خود را شامل حال پيامبر و مهاجران و انصار، که در زمان عسرت و شدت (در جنگ تبوک) از او پيروي کردند، نمود، بعد از آنکه نزديک بود دلهاي گروهي از آنها، از حق منحرف شود (و از ميدان جنگ بازگردند)، سپس خدا توبه آنها را پذيرفت، که او نسبت به آنان مهربان و رحيم است! (117) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |