| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 69 |
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تُطِيعُوا الَّذِينَ كَفَرُوا يَرُدُّوكُمْ عَلَىٰ أَعْقَابِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِينَ (149) |
| اي کساني که ايمان آورده ايد! اگر از کساني که کافر شده اند اطاعت کنيد، شما را به گذشته هايتان بازميگردانند، و سرانجام، زيانکار خواهيد شد. (149) |
| بَلِ اللَّهُ مَوْلَاكُمْ ۖ وَهُوَ خَيْرُ النَّاصِرِينَ (150) |
| (آنها تکيهگاه شما نيستند،) بلکه ولي و سرپرست شما، خداست، و او بهترين ياوران است. (150) |
| سَنُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ كَفَرُوا الرُّعْبَ بِمَا أَشْرَكُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا ۖ وَمَأْوَاهُمُ النَّارُ ۚ وَبِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمِينَ (151) |
| بزودي در دلهاي کافران، بخاطر اينکه بدون دليل، چيزهايي را براي خدا همتا قرار دادند، رعب و ترس ميافکنيم، و جايگاه آنها، آتش است، و چه بد جايگاهي است جايگاه ستمکاران! (151) |
| وَلَقَدْ صَدَقَكُمُ اللَّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُمْ بِإِذْنِهِ ۖ حَتَّىٰ إِذَا فَشِلْتُمْ وَتَنَازَعْتُمْ فِي الْأَمْرِ وَعَصَيْتُمْ مِنْ بَعْدِ مَا أَرَاكُمْ مَا تُحِبُّونَ ۚ مِنْكُمْ مَنْ يُرِيدُ الدُّنْيَا وَمِنْكُمْ مَنْ يُرِيدُ الْآخِرَةَ ۚ ثُمَّ صَرَفَكُمْ عَنْهُمْ لِيَبْتَلِيَكُمْ ۖ وَلَقَدْ عَفَا عَنْكُمْ ۗ وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ (152) |
| خداوند، وعده خود را به شما، (در باره پيروزي بر دشمن در احد،) تحقق بخشيد، در آن هنگام (که در آغاز جنگ،) دشمنان را به فرمان او، به قتل ميرسانديد، (و اين پيروزي ادامه داشت) تا اينکه سست شديد، و (بر سر رهاکردن سنگرها،) در کار خود به نزاع پرداختيد، و بعد از آن که آنچه را دوست ميداشتيد (از غلبه بر دشمن) به شما نشان داد، نافرماني کرديد. بعضي از شما، خواهان دنيا بودند، و بعضي خواهان آخرت. سپس خداوند شما را از آنان منصرف ساخت، (و پيروزي شما به شکست انجاميد،) تا شما را آزمايش کند. و او شما را بخشيد، و خداوند نسبت به مومنان، فضل و بخشش دارد. (152) |
| ۞ إِذْ تُصْعِدُونَ وَلَا تَلْوُونَ عَلَىٰ أَحَدٍ وَالرَّسُولُ يَدْعُوكُمْ فِي أُخْرَاكُمْ فَأَثَابَكُمْ غَمًّا بِغَمٍّ لِكَيْلَا تَحْزَنُوا عَلَىٰ مَا فَاتَكُمْ وَلَا مَا أَصَابَكُمْ ۗ وَاللَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (153) |
| (به خاطر بياوريد) هنگامي را که از کوه بالا ميرفتيد، و جمعي در وسط بيابان پراکنده شدند، و از شدت وحشت،) به عقب ماندگان نگاه نميکرديد، و پيامبر از پشت سر، شما را صدا ميزد. سپس اندوه ها را يکي پس از ديگري به شما جزا داد، اين بخاطر آن بود که ديگر براي از دست رفتن (غنايم جنگي) غمگين نشويد، و نه بخاطر مصيبتهايي که بر شما وارد ميگردد. و خداوند از آنچه انجام ميدهيد، آگاه است. (153) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |