| مزن بر دل، ز نوکِ غمزه، تیرم |
|
که پیش چشم بیمارت بمیرم |
| نصاب حسن در حدّ کمال است |
|
زکاتم ده که مسکین و فقیرم |
| چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی |
|
به سیب بوستان و شهد و شیرم |
| چنان پر شد فضای سینه از دوست |
|
که فکر خویش گم شد از ضمیرم |
| قدح پر کن که من از دولت عشق |
|
جوان‌بختِ جهان‌ام ، گر چه پیرم |
| قراری کرده‌ام با می‌فروشان |
|
که روز غم به‌جز ساغر نگیرم |
| مبادا جز حساب مطرب و می |
|
اگر نقشی کشد کِلکِ دبیرم |
| در این غوغا که کس، کس را نپرسد |
|
من از پیر مغان منّت پذیرم |
| خوشا آن دم کز استغنای مستی |
|
فراغت باشد از شاه و وزیرم |
| من آن مرغ‌ام که هر شام و سحرگاه |
|
ز بام عرش می‌آید صفیرم |
| چو حافظ، گنجِ او در سینه دارم |
|
اگر چه مدّعی بیند حقیرم |