فرهنگ (هنر ، شعر ، ادبیات و ...) همه برای ترویج زیبایی ، دانایی و خوبی هستند
زیبایی و دانایی هر دو خوب هستند و خوب بودن برای همه ممکن است. خوب و شاد باشید
صفحه اصلی
>> Cultural Part - بخش فرهنگي
درباره بخش فرهنگی
بخش فرهنگی
قرآن
حافظ شیرازی
مولانا
سعدی شیرازی
گلچین
نظامی
عطار
عمر خیام
شیخ بهایی
ابوسعید ابوالخیر
بابا طاهر
هاتف اصفهانی
سنایی
شیخ محمود شبستری
فردوسی
رودکی
قلم
امیر خسرو دهلوی
فروغی بسطامی
شمس تبریزی
سید محمد حسین طباطبایی
مجذوب تبریزی
رهی معیری
خواجه عبدالله انصارى
محیی الدین ابن عربی
جامی
ناصرخسرو
صغیر اصفهانی
صفحه
<<
<
301
302
303
304
305
306
307
308
309
310
311
>
>>
دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
اندیشه پاک
دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیر آن درختی رو که او گلهای تر دارد
در این بازار عطاران مرو هر سو چو بیکاران
به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد
ترازو گر نداری پس تو را زو رهزند هر کس
یکی قلبی بیاراید تو پنداری که زر دارد
*
تو را بر در نشاند او به طرّاری که میآید
تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد **
نه هر کلکی شکر دارد نه هر زیری زبر دارد
نه هر چشمی نظر دارد نه هر بحری گهر دارد
بنال ای بلبل دستان ازیرا ناله مستان
میان صخره و خارا اثر دارد اثر دارد
* به حقیقت نمی توان از این شعر بیتی را برگزید و نمی توان هیچ توضیح شایسته ای داد تنها تاکیدی دیگر از خود این بزرگان به این سخن اضافه می کنم.
صحبت بر سر این است که هر کسی شاید دلبری کند ولی هر کسی دلدار نیست و به استناد سخن دیگری از مولانا که می فرماید
چون بَسی ابلیس آدمروی هست، پس به هر دستی نشاید داد دست
و همچنین در جای دیگری می فرماید
از هزاران اندکی زین صوفیند
و سعدی هم می گوید
از هزاران در یکی گیرد سماع
این یعنی از هزاران مدعی اهل دل و دلداری و خوبی شمار اندکی به حقیقت و در عمل راست می گویند و بسیاری تنها مدعی هستند چراکه ثبت نام در بین خوبان هم خود اعتباری است اما به سخن هر مدعی، بی تفکر و بی دلیل اعتماد نباید کرد که در این راه رهزن بسیار است و بسیاری خود را اهل دل و دلدار و دوست معرفی می کنند ولی در عمل به اصطلاح رهرو نیستن
باز به قول مولانا
کریمان جان فدای دوست کردند
یعنی نشان اوج دوستی از خودگذشتگی و پرهیز از هرگونه خودخواهی است. در حقیقت ترازو و ملاک اهل دل و دوست را در این شعر مولانا معرفی می کند و آن خیرخواهی و خوب اندیشی برای دوستان و دیگران است
** اصطلاح اینکه کسی را سرکار گذاشتن و "دو در" کردن احتمالا از اینجا می آید که نا اهلان انسان را به در خانه ای می برند که دو در ورود و خروج دارد و به ما می گویند منتظر باش که من برگردم و ما عمری بر در خانه خالی می نشینیم غافل از اینکه نا اهل از در دیگر خانه رفته. دقیقا علت تاکید عرفای بزرگ بر شناخت و معرفت همین است که هر کسی نتواند از ما سواستفاده کند و عمر گران بها را که باید صرف کمال گردد را کاملا هدر دهد.
اما این فقط هشدار برای تشخیص اهل دل و دلدار نیست بلکه توصیه به این است که وقتی اهل دل گهری به این نایابی و کمیابی هستند نباید فقط به پیدا کردنشان رضایت داد بلکه باید با آنان همنشین و هم صحبت شد تا از وجود آنان بهره ای نیز به ما رسد و عجیب اینکه عده ای با هزینه سنگین بر سر مزار اهل معرفت می روند ولی حتی یک بار به پای سخن آنها در بیان زنده و جاویدشان در کتابشان نمی نشینند!
چو بر گورم بخواهی بوسه دادن، رخم را بوسه ده کاکنون همانیم
(مولانا)
قبر و مزار مولانا از او خالیست و او در بیانش زنده و اثر گذار است و در گور او تن او دفن است که مولانا خود تن را گور و قفس روح می داند
مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک، چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم
(مولانا)
چه حیف اگر صورت حقیقی مولانا و حافظ و سعدی را در سخن جاویدشان نبینیم و نبوسیم و از دنیا برویم چه حیف اگر روی خدا را در بین کلمات وحی نبینیم چه حیف اگر آن چشم را نیابیم آن چشمی که نظر دارد
آنان که خاک را به نظر کیمیاکنند، آیا بوَد که گوشه چشمی به ما کنند
(حافظ)
و افسوس که
نه هر چشمی نظر دارد نه هر بحری گهر دارد
دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
(متن کامل)
مولانا
(2017/11/09-03:00)
اندیشه پاک
اگر مرادِ تو، ای دوست، بیمرادیِ ماست
مرادِ خویش دگرباره من نخواهم خواست
اگر قبول کنی، ور برانی از بر خویش
خلاف رأی تو کردن خلاف مذهب ماست
میان عیب و هنر پیش دوستانِ کریم
تفاوتی نکند، چون نظر بهعینِ رضاست
عنایتی که تو را بود اگر مُبَدَّل شد
خللپذیر نباشد ارادتی که مراست
مرا به هرچه کنی، دل نخواهی آزردن
که هرچه دوست پسندد بهجای دوست، رواست #
بلا و زحمتِ امروز بر دل درویش
از آن خوش است که امیدِ رحمتِ فرداست
*
* عرفا از جمله سعدی همواره اشاره به عدم نومیدی از رحمت الهی دارند برای مثال
مپندار از آن در که هرگز نبست، که نومید گردد برآورده دست
ذات حضرت حق بخشنده است و طبق آیات قرآن او رحمت را بر خود واجب نموده
پروردگارتان رحمت را بر خود واجب کرده است
(آیه 54 سوره انعام)
حافظ نیز بارها به این موضوع اشاره دارد از جمله
لطف خدا بیشتر از جرم ماست ، نکته سربسته چه دانی خموش
اشاره و تاکید این بزرگان به عنوان انسان شناس و حکیم بر عدم نومیدی از رحمت الهی برطبق آیات قرآن برای این است که اولین مرحله بسیاری از مشکلات فردی و اجتماعی همین یاس و نومیدی است
همگان باید مراقب حرف و عمل خود باشند تا مردم را در مسیر نومیدی که در خلاف جهت خداست قرار ندهند که این عمل گاه عواقب جبران ناپذیری برای فرد و جامعه دارد
#
ابیات مرتبط با این شعر
672
670
670
مشاهده متن کامل
سعدی شیرازی (2019/09/12-02:00)