شماره سوره

نام سوره

الفاتحة
البقرة
آل‏عمران
النساء
المائدة
الانعام
الاعراف
الانفال
التوبة
يونس
هود
يوسف
الرعد
ابراهيم
الحجر
النحل
الاسراء
الكهف
مريم
طه
الانبياء
الحج
المؤمنون
النور
الفرقان
الشعراء
النمل
القصص
العنكبوت
الروم
لقمان
السجده
الاحزاب
سبا
فاطر
يس
الصافات
ص
الزمر
غافر
فصلت
الشورى
الزخرف
الدخان
الجاثية
الاحقاف
محمد
الفتح
الحجرات
ق
الذاريات
الطور
النجم
القمر
الرحمن
الواقعة
الحديد
المجادلة
الحشر
الممتحنة
الصف
الجمعة
المنافقون
التغابن
الطلاق
التحريم
الملك
القلم
الحاقة
المعارج
نوح
الجن
المزمل
المدثر
القيامة
الانسان
المرسلات
النبا
النازعات
عبس
التكوير
الانفطار
المطففين
الانشقاق
البروج
الطارق
الاعلى
الغاشية
الفجر
البلد
الشمس
الليل
الضحى
الشرح
التين
العلق
القدر
البينة
الزلزلة
العاديات
القارعة
التكاثر
العصر
الهمزة
الفيل
قريش
الماعون
الكوثر
الكافرون
النصر
المسد
الاخلاص
الفلق
الناس

سوره مباركه الملك سوره شماره 67

بسم الله الرحمن الرحيم

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

تبارك الذي بيده الملك و هو على كل شي‏ء قدير (1)

پربركت و زوال‏ناپذير است كسى كه حكومت جهان هستى به دست اوست، و او بر هر چيز تواناست. (1)

الذي خلق الموت و الحياة ليبلوكم ايكم احسن عملا و هو العزيز الغفور (2)

آن كس كه مرگ و حيات را آفريد تا شما را بيازمايد كه كدام يك از شما بهتر عمل مى‏كنيد، و او شكست‏ناپذير و بخشنده است. (2)

الذي خلق سبع سماوات طباقا ما ترى في خلق الرحمن من تفاوت فارجع البصر هل ترى من فطور (3)

همان كسى كه هفت آسمان را بر فراز يكديگر آفريد; در آفرينش خداوند رحمان هيچ تضاد و عيبى نمى‏بينى! بار ديگر نگاه كن، آيا هيچ شكاف و خللى مشاهده مى‏كنى؟! (3)

ثم ارجع البصر كرتين ينقلب اليك البصر خاسئا و هو حسير (4)

بار ديگر (به عالم هستى) نگاه كن، سرانجام چشمانت (در جستجوى خلل و نقصان ناكام مانده) به سوى تو باز مى‏گردد در حالى كه خسته و ناتوان است! (4)

و لقد زينا السماء الدنيا بمصابيح و جعلناها رجوما للشياطين و اعتدنا لهم عذاب السعير (5)

ما آسمان پايين (نزديك) را با چراغهاى فروزانى زينت بخشيديم، و آنها ( شهابها ) را تيرهايى براى شياطين قرار داديم، و براى آنان عذاب آتش فروزان فراهم ساختيم! (5)

و للذين كفروا بربهم عذاب جهنم و بئس المصير (6)

و براى كسانى كه به پروردگارشان كافر شدند عذاب جهنم است، و بد فرجامى است! (6)

اذا القوا فيها سمعوا لها شهيقا و هي تفور (7)

هنگامى كه در آن افكنده شوند صداى وحشتناكى از آن مى‏شنوند، و اين در حالى است كه پيوسته مى‏جوشد! (7)

تكاد تميز من الغيظ كلما القي فيها فوج سالهم خزنتها ا لم ياتكم نذير (8)

نزديك است (دوزخ) از شدت غضب پاره پاره شود; هر زمان كه گروهى در آن افكنده مى‏شوند، نگهبانان دوزخ از آنها مى‏پرسند: «مگر بيم‏دهنده الهى به سراغ شما نيامد؟!» (8)

قالوا بلى قد جاءنا نذير فكذبنا و قلنا ما نزل الله من شي‏ء ان انتم الا في ضلال كبير (9)

مى‏گويند: «آرى، بيم‏دهنده به سراغ ما آمد، ولى ما او را تكذيب كرديم و گفتيم: خداوند هرگز چيزى نازل نكرده، و شما در گمراهى بزرگى هستيد!» (9)

و قالوا لو كنا نسمع او نعقل ما كنا في اصحاب السعير (10)

و مى‏گويند: «اگر ما گوش شنوا داشتيم يا تعقل مى‏كرديم، در ميان دوزخيان نبوديم!» (10)

فاعترفوا بذنبهم فسحقا لاصحاب السعير (11)

اينجاست كه به گناه خود اعتراف مى‏كنند; دور باشند دوزخيان از رحمت خدا! (11)

ان الذين يخشون ربهم بالغيب لهم مغفرة و اجر كبير (12)

(اما) كسانى كه از پروردگارشان در نهان مى‏ترسند، مسلما آمرزش و پاداش بزرگى دارند! (12)

و اسروا قولكم او اجهروا به انه عليم بذات الصدور (13)

گفتار خود را پنهان كنيد يا آشكار (تفاوتى نمى‏كند)، او به آنچه در سينه‏هاست آگاه است! (13)

ا لا يعلم من خلق و هو اللطيف الخبير (14)

آيا آن كسى كه موجودات را آفريده از حال آنها آگاه نيست؟! در حالى كه او (از اسرار دقيق) باخبر و آگاه است! (14)

هو الذي جعل لكم الارض ذلولا فامشوا في مناكبها و كلوا من رزقه و اليه النشور (15)

او كسى است كه زمين را براى شما رام كرد، بر شانه‏هاى آن راه برويد و از روزيهاى خداوند بخوريد; و بازگشت و اجتماع همه به سوى اوست! (15)

ا امنتم من في السماء ان يخسف بكم الارض فاذا هي تمور (16)

آيا خود را از عذاب كسى كه حاكم بر آسمان است در امان مى‏دانيد كه دستور دهد زمين بشكافد و شما را فرو برد و به لرزش خود ادامه دهد؟! (16)

ام امنتم من في السماء ان يرسل عليكم حاصبا فستعلمون كيف نذير (17)

يا خود را از عذاب خداوند آسمان در امان مى‏دانيد كه تندبادى پر از سنگريزه بر شما فرستد؟! و بزودى خواهيد دانست تهديدهاى من چگونه است! (17)

و لقد كذب الذين من قبلهم فكيف كان نكير (18)

كسانى كه پيش از آنان بودند (آيات الهى را) تكذيب كردند، اما (ببين) مجازات من چگونه بود! (18)

ا و لم يروا الى الطير فوقهم صافات و يقبضن ما يمسكهن الا الرحمن انه بكل شي‏ء بصير (19)

آيا به پرندگانى كه بالاى سرشان است، و گاه بالهاى خود را گسترده و گاه جمع مى‏كنند، نگاه نكردند؟! جز خداوند رحمان كسى آنها را بر فراز آسمان نگه نمى‏دارد، چرا كه او به هر چيز بيناست! (19)

امن هذا الذي هو جند لكم ينصركم من دون الرحمن ان الكافرون الا في غرور (20)

آيا اين كسى كه لشكر شماست مى‏تواند شما را در برابر خداوند يارى دهد؟ ولى كافران تنها گرفتار فريبند! (20)

امن هذا الذي يرزقكم ان امسك رزقه بل لجوا في عتو و نفور (21)

يا آن كسى كه شما را روزى مى‏دهد، اگر روزيش را بازدارد (چه كسى مى‏تواند نياز شما را تامين كند)؟! ولى آنها در سركشى و فرار از حقيقت لجاجت مى‏ورزند! (21)

ا فمن يمشي مكبا على وجهه اهدى امن يمشي سويا على صراط مستقيم (22)

آيا كسى كه به رو افتاده حركت مى‏كند به هدايت نزديكتر است يا كسى كه راست‏قامت در صراط مستقيم گام برمى‏دارد؟! (22)

قل هو الذي انشاكم و جعل لكم السمع و الابصار و الافئدة قليلا ما تشكرون (23)

بگو: «او كسى است كه شما را آفريد و براى شما گوش و چشم و قلب قرار داد; اما كمتر سپاسگزارى مى‏كنيد!» (23)

قل هو الذي ذراكم في الارض و اليه تحشرون (24)

بگو: «او كسى است كه شما را در زمين آفريد و به سوى او محشور مى‏شويد!» (24)

و يقولون متى هذا الوعد ان كنتم صادقين (25)

آنها مى‏گويند: «اگر راست مى‏گوييد اين وعده قيامت چه زمانى است؟!» (25)

قل انما العلم عند الله و انما انا نذير مبين (26)

بگو: «علم آن تنها نزد خداست; و من فقط بيم‏دهنده آشكارى هستم!» (26)

فلما راوه زلفة سيئت وجوه الذين كفروا و قيل هذا الذي كنتم به تدعون (27)

هنگامى كه آن (وعده الهى) را از نزديك مى‏بينند، صورت كافران زشت و سياه مى‏گردد، و به آنها گفته مى‏شود: «اين همان چيزى است كه تقاضاى آن را داشتيد»! (27)

قل ا رايتم ان اهلكني الله و من معي او رحمنا فمن يجير الكافرين من عذاب اليم (28)

بگو: «به من خبر دهيد اگر خداوند مرا و تمام كسانى را كه با من هستند هلاك كند، يا مورد ترحم قرار دهد، چه كسى كافران را از عذاب دردناك پناه مى‏دهد؟!» (28)

قل هو الرحمن آمنا به و عليه توكلنا فستعلمون من هو في ضلال مبين (29)

بگو: «او خداوند رحمان است، ما به او ايمان آورده و بر او توكل كرده‏ايم; و بزودى مى‏دانيد چه كسى در گمراهى آشكار است!» (29)

قل ا رايتم ان اصبح ماؤكم غورا فمن ياتيكم بماء معين (30)

بگو: «به من خبر دهيد اگر آبهاى (سرزمين) شما در زمين فرو رود، چه كسى مى‏تواند آب جارى و گوارا در دسترس شما قرار دهد؟!» (30)